موضوع افتراضى

افترض ان احنا مش افتراضيين فى عالم افتراضى او ان احنا افتراضيين فى عالم مش افتراضى افترض ان الدنيا هى اللى فرضه نفسها علينا مش احنا اللى فرضنا الهم لغاية ما بقى عقيدة

افترض اليوم اللى مشينا فيه ع السما مكنش افتراضى واليوم اللى اتنططنا بين النجوم مكنش افتراضى واليوم اللى الاطفال طارت فى الفضا وعملت حلقات حب وشجن فى الهوا مكنش افتراضى وافترض اليوم اللى الناس كلها قامت ترقص رقصة واحدة كبيرة مكنش افتراضى

لكن افرض اليوم اللى شفتنى ادامك ومبصتليش ده كان يوم افتراضى واليوم اللى عضامنا طبقت على قلوبنا عصرتها لحد اخر نفس كان افتراضى واليوم اللى الاطفال كلها ماتت فيه من الجوع والالم كان افتراضى واليوم اللى خلونا نسيب مكاننا ونتفرق لحد مانسينا اصلنا وارضنا ده من فضلك يبقى يوم افتراضى

الخبز ام الوطن

وكأن اضطراب نومى واستيقاظى فى هذا الوقت الغريب لادرك ان العالم اكبر من ان يرفضنى شخص او مجموعه او ارفضهم وان هناك ماهو اكبر من ذلك
رفض لايداويه اى شئ حينما ترفضنا ارض بكاملها خلقوها عبثا وسموها اوطان انتمينا اليها وتفاخرنا بها فرفضتنا لان اصحاب الكروش لم يكفيهم اوطانهم ولا اماكنهم فجائوا ليزاحمونا فى اماكننا ثم يطردونا منها لاوطان اخرين لايقبلونا فيضيق بنا العالم لانستطيع ان نهيم على وجوهنا هيام الانسان الاول لاننا وان فعلنا سنجد حاميوا الاوطان يسالونا عن اوراق ثبوتية تعى من نحن ولا نعى ويسالونا حاميوا الاوطان عن اوطاننا فنفتش فى جيوبنا فلا نجدها نعود ادراجنا لنبحث عنها لعلها سقطت منا فى الطريق توبخ الزوجه زوجها "لماذا لم تحافظ عليها واسقطتها من يدك"
فيقول لها "واين كنتى عندما سقطت؟"
-"كنت اطعم الصغار" ويمتد الجدل بين الزوجين هل الطعام اهم ام الوطن!؟
ونظل نسير نبحث عن الوطن ليال متتاليه علنا نجده دون جدوى
فنأتى بكل قواميس ومعاجم العالم نبحث فيها لنجدهم كتبوا عنا تارة اننا "لاجئين" وتارة اخرى اننا "منبوذين" فيسال الطفل ابوه "اذا يا ابى لقد انشأوا الاوطان لنغترب؟" ويتردد السؤال فى اذهانهم جميعا ويتردد فى ذهن كل من سينضم لهم بعد ذلك حتى فناء الكوكب.